- Då vi fann denne staden, tenkte vi at her kunne vi vere fornøgd med å bu i telt om vi må, seier Erlend Apneseth og ser ut på det opne landskapet, snøen som ligg mjuk over fjella på andre sida av dalen, den klare himmelen - eit nasjonalromantisk snapshot som skapt for Instagram. Men Erlend har knottetelefon.
Å flytta eit hus frå Jølster til Ål
Ein handverkar trampar inn i underetasjen med store sko. Vi er i eit ambisiøst restaureringsprosjekt av ein gamal gard. Forhåpentleg blir det ferdig før babyen kjem til sommaren.
I lag med kona, folkedansar Margit Myhr, har Erlend flytta eit hus frå Jølster der han kjem frå, til Ål der kona kjem frå. No er dei to lappa saman. Ja, husa altså.
- Det er det huset som sto på nabotomta der eg vaks opp, seier han og peker mot eine enden av gardskonstruksjonen.
- Du er oppteken av arkitektur?
- Nei, eigentleg ikkje i den forstand, seier Erlend med eit skjeivt smil.
- Men eg vaks opp i eit hus som dette, og innser jo at eg held på med akkurat det same som foreldra mine gjorde.
Marte Bjerke
Ein outsidar frå Myanmar
Den prisa og kritikarroste komponisten og hardingfelespelaren har ikkje folkemusikken i DNA-et. Han snubla inn i det via ei asiaprodusert barnefele, brakt i hus av ein far som i mange år var utanlandsfotograf for Bergens Tidende.
- Sjå her, seier Erlend og hektar ei lita fele ned frå veggen.
Han spelar litt, og ja, det let som ei asiafele òg. Kjem du inn i det norske folkemusikkmiljøet med eit instrument frå Myanmar, kjem den opne haldninga til tradisjonen nærast naturleg.
- Eg har nok kjent på ein eigen veg tidleg, sjølv om eg har spelt tradisjonelt lenge, seier han.
- Eg trur eg alltid har følt meg fri frå forventningar. Hardingfele er nok eit instrument det er knytt ein del forventningar til, når det kjem til det tradisjonelle spelet og korleis det skal låte.
- Eg har aldri kjent på det å vere ung og udødeleg
Musikken til Erlend er som landskapet vi ser ut på - open. Den er ein stad du aldri har vore, men som likevel kjennest heime. Norske fjell som stuper ned langs gnissande toglinjer og endar på ei varm slette i Asia ein plass. Eller som Erlend sjølv ville ha formulert det «å få noko heilt oppå fjellet til å funke med nok
