Alle har vi sett dei, desse runde ballane i kvit plast som ligg strødde langs jordene i landet vårt. Sjølv dei som knapt rører seg utanfor Grünerløkka eller Nydalen må ha fått med seg «traktoregga» som er stappa med silofôr, om ikkje anna enn som eit vagt minne frå turen heim til ho mor, eller som eit glimt i vindauget susande av garde på flytoget.
Ja, vi har nok alle sett dei, skulle vi tru: dei har blitt ein del av det norske kulturlandskapet. Men ikkje berre det. Inne i rundballane løyner det seg djupe innsikter om norsk jordbruk, lag på lag ligg dei kverva mellom graset og plasten. Utan at me har merka det har traktoregga klekka ut ein stille revolusjon i jordbruket. Og til forskjell frå dei kvite vindmøllene som no skapar stor debatt, har dei kvite rundballane knapt skapa noko debatt medan dei stille og sakte har fylt landskapet.
Betongsiloane blei dyreTraktorane i Noreg byrja å legge egg omkring starten av 1980 åra. Ein viktig grunn til dette var kostnaden med å halda dei gamle betongsiloane - desse borgliknande grå tårna som spratt opp i landskapet på 1960 og 70-talet. Det vart dyrt å sertifisera siloheisane, og endå dyrare å sørgja for at siloane haldt tett - at ikkje syre rann ut i vassdrag og det som verre er. «Du har sett alle siloane som står rundt i landet? Dei fleste av desse er tome no. Det vart for dyrt å halda dei tette. Det kunne kosta opp mot 120 000 kroner å leggja fiberglas i ein 6 meter silo» . Dette seier ein tidlegare bonde og noverande rundballe-entreprenør.
Det var også mykje arbeid med å leggja gras i silo. Slåtten på ein vanleg gard tok vekevis med fôrhaustar, ein trong ein bråte folk til å jamna i siloen, og helst minst ein pe
