Momo-utfordringa, The Momo Challenge, er ikkje ekte. Ingen hacker seg inn på YouTube-videoar eller WhatsApp og truer born til å skade seg sjølv eller andre, eller til å gjere eit drap eller sjølvmord. Ingen av sakene som pressa og ryktespreiarar har ville knytte til Momo har synt seg å ha noko med det å gjere.
For skeptikaren i meg var dette opplagt, og ei avslutta sak. Lite å skrive heim om. For folkloristen er det langt frå over.
Åtvaringane om Momo og rykta om figuren er ei forteljing vi kan kategorisere som innanfor sjangeren moralsk panikk eller mediepanikk. Ein sjanger der born, og vår ambivalens til deira autonomi i eit snøgt utviklande medielandskap, står i fokus.
Det er ikkje så interessant om Momo var «ekte» eller ikkje, men kva vi ønskjer å fortelje med Momo, kva Momo er eit uttrykk for. Kva er Momo si forteljing? Kva underliggjande angst representerer Momo?
Bakgrunn
Momo starta sitt liv som: Eit skremmande kvinneleg andlet på ein slags fuglekropp, som henta rett ut frå ein japansk skrekkfilm på byrjinga av 2000-talet, då det var siste skrik blant oss skrekkentusiastar.
Biletet av skulpturen var slåande nok til at det spreidde seg på internett, der det vart til karakteren Momo.
Momo skal ha tatt kontakt med barn og unge via WhatsApp i spansktalande land og utfordra dei til å skade seg sjølv eller andre. Til sjuande og sist for at dei skal ta livet av seg sjølv eller nokon andre. Folk har prøvd å spore nummera som vert nytta utan særleg hell. Men det finnes skjermdumper av dette, så då må det jo vere sant. Eller?
Vidare utvikla Momo seg til å dukke opp i tilfeldige YouTube-videoar for born, med den same bodskapen. Media knytte straks forteljingane til nokre ganske unge menneske som har tatt livet av seg eller skada seg sjølv på grunn av Momo. Bekymra foreldre og internettkjendisar gjekk ut på Facebook, Instagram og Twitter, og åtvara om korleis Momo fekk born til å gjere dei mest fælslege ting. Men YouTube avviste at ein slik magisk figur hadde
