Forskerforum
03.10.2016
Få akademikarar engasjerer seg i fusjonsdebatten. Dei er heller opptekne av å stige i gradene, meiner professorar.
POLITIKK - I generasjonen min som var aktive i 1970-åra, er det ei form for resignasjon. For å sitere frå ei av bøkene om Morgan Kane: «Heltene er trette. » Mange er nok trøytte fordi ideala om styring nedanfrå er blitt overkøyrde, og dei har på eit vis gitt opp, seier Knut Kjeldstadli. Han er professor i samtidshistorie ved Universitetet i Oslo (UiO), og har vore politisk aktiv i SV.
For i fusjonsdebatten dei siste åra, der institusjonane er sette under sterkt press frå regjeringa, har det vore lite protestar frå det intellektuelle Noreg. Kva kjem denne trøyttleiken i akademia av?
VIL HA STORE FAGMILJØ
- Akademikarar er ofte opptekne av å stige i hierarkiet. Mange ser fordelar med store fagmiljø for å kunne drive god forsking, og difor er det lite protest mot store fusjonar, seier Nils Aarsæther, som er professor i samfunnsplanlegging ved Universitet
Gå til medietFor i fusjonsdebatten dei siste åra, der institusjonane er sette under sterkt press frå regjeringa, har det vore lite protestar frå det intellektuelle Noreg. Kva kjem denne trøyttleiken i akademia av?
VIL HA STORE FAGMILJØ
- Akademikarar er ofte opptekne av å stige i hierarkiet. Mange ser fordelar med store fagmiljø for å kunne drive god forsking, og difor er det lite protest mot store fusjonar, seier Nils Aarsæther, som er professor i samfunnsplanlegging ved Universitet
