«For eget vedkommende har jeg valgt bokmål fordi det da er lettere å oppnå god juridisk presisjon,» skriv Olav Lægreid.
Olav Lægreid: - Trenger vi motkultur i jusen?
Kva for presisjonsnivå ein held i ei drøfting, er etter mi (avgrensa) erfaring eit spørsmål om ein evnar å formidle dei rettslege poenga og nyansane på eit effektivt vis. Føresetnaden for høg presisjon i skildring og drøfting av juridiske høve er, naturleg nok, at ein har kål på sjølve jussen. Det er ikkje mykje hjelp i å vere ein god skribent om ein ikkje skjønar kva ein skriv om.
Då alt språk dreier seg om formidling, vert formidlings- og presisjonsnivå spørsmål om korleis ein nyttiggjer seg språket. Difor synest Lægreids åtak på nynorsk som eit språk utan presisjonsevne innan juridiske samanhengar å vere ei - i beste fall - oppkonstruert problemstilling, og - i verre høve - ei manglande forståing for at presisjonsnivået i ein tekst er eit samspel mellom ordval og setningskonstruksjon.
Gjev ikkje meining åleine
Lægreid søker å illustrere manglande presisjon i nynorsk språk mellom anna ved å nytte ordet «høve» i diverse samanhengar. Det er innlysande at «høve» ikkje gjev særleg meining åleine. For generelle ord som dette, må ein nytte fleire ord attåt - til dømes om eigenskapar og karakteristikkar ved desse «høva» - for å få fram kva ein pratar om.
E
