Eg kjem fram til hotellet i Mo i Rana utan stemme, med gul hoste og iskalde føter. Det er minus 20 grader ute. Det er onsdag, eg har allereie spelt tre skulekonsertar dagleg i tre dagar i denne tilstanden. Også heile førre veke. Dette sneik seg vel fram på turneen før der. Men eg har jobba. Ein er berre ikkje sjuk, fortel eg meg sjølv og legg meg under dyna på hotellrommet. Eg ringer produsenten for DKS-turneen eg er på, forklarer at eg må til legen. Eg blir møtt med full forståing og varme av min arbeidsgjevar, og det blir ordna slik at eg kan komme meg heim. Me avlyser to dagar inntil vidare, så eg kjem meg til legen for å sjekke meg. Heldigvis har eg teke på meg turneen som arbeidstakar, og blir behandla som ein. Eg har slutta å ta denne typen jobb som frilansar for lenge sidan. Ikkje kjennest det ut som eit frilansoppdrag, og ikkje er eg interessert i å sitje med risikoen for å bli sjuk for eiga rekning.
Eg drar til legen. Kraftig lungebetennelse.
- Kan eg vere på jobb mandag?
- Er du vanvittig? Sjukmelding i to veker!
Resterande få dagar av turneen vert avlyst. Eg har ingen jobb som ventar etter dei siste to turnédagane, så sjukmeldinga blir på to dagar i staden. Eg er sur. Eg klarte det nesten, men ikkje heilt.
Ein er berre ikkje sjuk
Eg tenker på at 200 ungar går dagleg glipp av skulekonsertopplevinga dette halvåret på grunn av at eg ikkje klarer å vere på jobb. Det kjennest som ein straff for meg. For ein er jo berre ikkje sjuk! Sjølv når ein er sjuk, så er ein ikkje sjuk. Ein tygg Idoform, Paracet, drikk Cosylan, solbærekstrakt, kamillete. Alt som kan hjelpe der
