Fagpressenytt

Eg er humanist. Av det følgjar det naturleg for meg å vere ein eksistensialistisk nihilist. I den forstand at universet i mine auge har inga meining. Livet har ingen meining. Det finnes ikkje ein gudgjeven eller universell moral. Ikkje utover den vi har skapt sjølve. Anten på eiga hand, eller i positivt fellesskap med kvarandre.
Dette meiningsskapande arbeidet treng heilt openbert eit større fokus. Anten vi er humanistar eller ikkje, er arbeidet med å skape meining og felles idear å leve etter viktig i tider som vert opplevd som utryggje og turbulente.
Det hjelper ikkje at vi har erklært dei store ideologiane døde. Det finnes inga stor sak, inga sanning med stor S som vi alle er sameinte om.
Vi må alle finne ut av dette på eiga hand, fordi det tjuande hundreåret lærte oss kor farleg masserørslene var, og postmodernistisk filosofi lærte oss å forstå at mykje av det vi tok for gitt kanskje ikkje var så enkelt som vi trudde. Og verda like gjerne kan oppfattast som eit prisme, eller som gjennom eit tomt whiskyglas av krystall.
Dette må vi forstå som bakteppe for ein del av dei politiske og sosiale utfordringane vi står overfor i dag.
På den eine sida dei som omfamnar det meiningslause og den fridomen dei meiner det gjev som påskot for vald, og på den andre sida dei som grip dei ytterleggåande meiningane og ideologiane som vert tilbode gjennom internettet si randsone.
Og medan ingen av desse strategiane er å trakte etter, er sistnemnde noko den mislukka terroristen Philip Manshaus eit døme på.

Å GÅ SEG vILL
La meg presentere ein premiss: Manshaus er ingen ideolog, men brotsverket var ideologisk. Det bør ikkje vere noko tvil om at det som motiverte han er ei farleg ideologisk suppe som vert tilbode i dei mørke avkrokane av internettet. Gjennom si jakt på meining fann Manshaus fram til ein høgreekstrem ideologi som fremjar vald og kaos som verkemiddel for å drive fram ei større konflikt - ein rasekrig. Vi snakkar om såkalla akselerasjonisme, eit