Fagpressenytt

FORSKINGSETIKK: Som mange andre i sektoren har eg følgt plagiatsakene mot Sandra Borch og Ingvild Kjerkol med interesse. Ein kan bli perpleks av mindre. Det politiske fallet er like spektakulært som årsaka er usannsynleg: triksing og juksing med akademiske kjelder i masteroppgåver. Men avsløringane handlar ikkje berre om ureieleg framferd, dei handlar også om svak innsikt i forsking som handverk og i dei etiske normene som styrer det vitskaplege arbeidet. At sakene forsterkar ei allereie eskalerande tillitskrise i politikken, er det liten tvil om.
Mellom anna i lys av dei mange utestengingane grunna sjølvplagiat kan ein jo lure på korleis dette rotet ser ut frå studentane sitt perspektiv. Om ikkje anna så kan dei av oss som lever av å undervise og rettleie studentar på alle nivå, bruke denne sørgjelege stoda som eit teachable moment. Realitetane kunne ein vore forutan, men dei kan i det minste mobiliserast med eit pedagogisk mål for auget.
Engasjementet i kjølvatnet av skandalane har nemleg også kvervla opp ein del besynderlege oppfatningar av akademisk sitatpraksis, ikkje berre hjå dei to statsrådane, men òg - kanskje meir urovekkande - hjå ei rekke andre aktørar som burde vite betre. Å høyre førsteamanuensis Thomas Laudal på NRK Debatten 23. januar var beint fram sjokkerande. Om eg ikkje nødvendigvis har tenkt at plagiat utgjer eit stort og omfattande problem, før, så gjer eg det no ... La oss sjå på nokre døme på misoppfatningar som har komme fram i denne saka:

Lett tilgjengelege kjelder
I ein kommentar ikkje utan eit visst klassikarpotens