Me underviser matematikk i lærarutdanning, og med handa på hjartet vil nok ein kvar revolusjon som finn stad innanfor vårt fagfelt vera å oppfatte som ein stille revolusjon for dei fleste andre. Men, sjølv ein stille revolusjon knytt til matematikk i skulen, kan føre til uventa konsekvensar for dei mange, og me opplever at me står og betraktar nokre slike konsekvensar no. Med små, stille steg ser me at matematikkfaget er i endring, og at det kanskje ikkje endrar seg slik ein hadde trudd. Her er nokre døme:
Ei høgt utdanna mor som arbeider ved same akademiske institusjon som oss, fortel i rein frustrasjon at verken ungdomsskuledottera, ho sjølv, eller ektemannen hennar, forstår nokre av dei matematiske utfordringar dottera viser fram frå det nye læreverket som vert nytta ved skulen hennar. «Det er jo ikkje matematikk! Det er jo berre tull!», kjem det småampert frå denne mora.
Ein elev på vidaregåande skule fortel at «det her programmeringsgreiene er det ingen i klassen som bryr seg om. Ikkje skjønar vi det, og vi ser i alle fall ikkje kvifor det er relevant å læra. Matematikk er blitt endå meir framandgjort og kjedeleg. Skulle ikkje tru det var mogleg!»
I eit matematikkemne me underviser skal lærarstudentane mellom anna arbeida med nokre problemløysingsoppgåver, og dei er ikkje lette å få til. Det er grunnen til at vi omtalar dei som problem. I haust opplevde vi at ein av st
