a) øydelegge karrieren, om du i det heile tatt kjem i nærleiken av ein. b) føre til stress, angst, hjarteproblem, dårleg økonomi, skam og depresjon.
Prokrastinering kan i verste fall føre til øydelagt liv.
Det er dokumentert, alt saman. Prokrastinering er ikkje bra for helsa. Det er nesten så ein får lyst til å ta seg ein røyk. Men eg har for mykje eg må gjere. Denne artikkelen skal etter planen vere ferdig om nokre få timar.
Likevel.
Dette er det eg har fått gjort før lunsj.
Opna kjøleskapet
Gått inn på Facebook
Gått inn på Facebook
Lese papiravisa, baklengs
Googla how to avoid procrastination (119 00 treff)
Gått inn på Facebook
Sjekka om det er noko anna som kan gjerast
Sendt ein sms til ein nobelprisvinnar
Gått inn på Facebook
Ringt ein psykolog
Om eg berre hadde hatt litt disiplin. Kunne lagt frå meg telefonen (ein slags digital tobakk?). Tvilt litt mindre. Vore litt meir som Svein Stølen. Litt mindre som Bill Clinton.
Eg har bestemt meg for å prøve.
Men først
Men først skal eg berre ta kontakt med eit knippe storleikar i den norske universitets- og høgskulesektoren. Føremålet er å lokke fram forteljingar om prokrastinering, tilståingar om at også dei, trass i alt dei har oppnådd, prokrastinerer. Også dei opnar og lukkar kjøleskapsdører medan markøren på PC- skjermen blinkar desperat på ei blank side. Også dei les avisa, baklengs, medan bunken av eksamenar som skal rettast hopar seg opp fortare enn Ola Borten Moe kan seie flaskehals.
Klaus Mohn. Ein litt sånn no nonsens-type, økonom, og ikkje minst rektor på universitetet i den falmande oljebyen Stavanger. Trass det effektive, proaktive og rasjonelle ytre, også han har det slik.
Kanskje.
- Hei, det er frå Khrono. Spørsmålet er om du prokrastinerer?
- Ja, i nokon grad, som folk flest.
- Er det noko mønster i det?
- Eg har kanskje ein tendens til å skyve på fristen til fristen nærmar seg. Det hender det blir skippertak i ny og ne.
(Yes, tenker eg, her er vi inne på noko)
(Men så)
- Eg veit ikkje om eg er nokon utprega prokrastinator. Eg prokrastinerer nok helst på fritida. Men heller ikkje der er eg blant dei ekstreme.
- Nei? Men det er trass alt litt godt å høyre at ein rasjonell og effektiv type som deg prokrastinerer, trass alt!
- Kunsten er vel å tøyle det, så trongen ikkje tar overhand.
- Har du ei triks på lager?
- Njeeei. Ja. Det måtte vere å lage seg planar. Løfte og planar, eigne tidsfristar som ein løpande basis for å sikre at innsatsen er jamnare enn han elles ville ha vore.
- Det er det du gjer?
- Nei. For som rektor har eg min kalender. Men no skal eg i møte igjen. Sender du meg sitatsjekk?
Klaus Mohn er berre eín person, tenker eg. Det er fleire å ta av. Svein Stølen. Og moserane. Ja! Hypotese: Nobelprisvinnarane, Edvard og May-Britt Moser, prokrastinerer, og likevel, altså, er dei blitt nobelprisvinnarar! Oppglødd ved tanken tar eg kontakt med Edvard, vi er trass alt frå same øy, dersom eg hadde vore frå ei øy, hadde eg i alle fall vore frå denne øya.
Om litt
Om litt skal eg kontakte ein av Noregs fremste ekspertar på prokrastinering, primært for å prøve å tilføre denne teksten substans, men kanskje også, innrømmer eg, for på ein eller anna måte få litt trøyst frå professor i psykologi ved UiT Noregs arktiske universitet (eit namn dei kanskje kom fram til etter å ha prokrastinert i mange månader, før dei til slutt berre måtte bestemme seg for noko).
Frode Svartdal, heiter psykologen.
I det eg skal finne telefonnummeret gir eg meg til å stire ut det store vindauget ved kontorplassen min.
Medan eg stirer, i det som truleg er fleire minutt, på motorvegen eg har utsikt til, der bilane køyrer fram og tilbake i ein endelaus, tilsynelatande meiningslaus straum, tenker eg på noko far min brukte å fortelje, kanskje som eit kamuflert hint:
Bestemora hans, mi oldemor, som levde på 1400-talet eller der omkring, brukte å strikke medan ho gjekk over markane frå fjøra med ei tung bør fisk på ryggen, og samstundes drog ho ei rive etter seg, slik at ho kunne innhente litt ekstra gras til buskapen med det same.
- Er det ein genetisk faktor i dette
